1. |
||||
Μεταξένιο θρόισμα του ανέμου
Του φαραγγιού ανείπωτη πνοή
Σκόρπισες μακριά την ανεμπόδιστη ροή
Κάθε ημιτελούς φαντασίωσης
Γυμνούς μας εναπόθεσες σε ένα χωμάτινο ξέφωτο
Και ξύρισες τους ανήσυχους σπινθήρες της κεφαλής μας
Ευάλωττοι, βουβοί και μόνοι, μείναμε παρατηρητικοί
Κι ένα δέος ηδονικό μας έδεσε στη γη
Κι όσο πιο δυνατά φύσαγε, τόσο
Απεμπολίζαμε τη γελοία μας ανθρώπινη περηφάνια
Γινήκαμε παιδιά, γδυθήκαμε, γδυθήκαμε
Μπουσουλήσαμε και το στέρνο μας άγγιξε το χώμα
Οι πατούσες μπας μπλέχτηκαν και αγγίχθηκαν ντροπαλά
Οι παλάμες μας στράφηκαν στον ουρανό
Κι όταν εν τέλει κουραστήκαμε
Επιδοθήκαμε σε ένα νέο κύκλο ονειροπόλησης.
Ξαπλώσαμε στα κρεβάτια των σπιτιών των γιαγιάδων μας
Ξυπνήσαμε έφηβοι και ετοιμάσαμε την τσάντα μας να πάμε στο σχολείο
Η ματαιοδοξία άρχισε να ξεχυλίζει στο κρανίο μας
Κι ενήλικοι πια επιτεθήκαμε στον κόσμο για να ερωτευτούμε
|
||||
2. |
Enthymesis
07:11
|
|||
3. |
Huzzam taksim
01:59
|
|||
4. |
Anamnesis
03:55
|
|||
5. |
||||
Τρυφερό θρόισμα του ανέμου Είσαι μέσα στην αγριάδα Σου
Σφίγγω την παλάμη μου να Σε κρατήσω
Σφίγγω τα σαγόνια να κηρύξω το όνομά Σου
Τα μηνίγγια μου πάλλονται από τους υπολογισμούς
Με περιγελάς και με χλευάζεις
«Δεν είσαι τόσο δυνατή» μου απευθύνεσαι
Μέσα από τον εαυτό μου
Μου ζητάς το λόγο
Ουέ κι αλίμονο κι αν αυτός ο λόγος υπάρχει
Η δύναμή μου κατατροπώνεται
Φαντάζει λίγη να υπερβεί το ατελείωτο απομεσήμερο μιας ασάλευτης θερινής ημέρας
Σφίγγω τα χέρια και τα νύχια μου ματώνουν τη σάρκα μου
Αφήνομαι, και οι ερινύες τινάζουν τα νεύρα μου
Μόλις λίγο αναθαρρήσω
Φροντίζω πάντοτε να καθησυχάσω τον εαυτό μου
Και να ανακόψω οποιουδήποτε τύπου ανύψωση
Έτσι καθώς αιωρούμαι λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος, σκοντάφτω
Κι εσύ συνεχίζεις περιπαικτικά να με κοιτάζεις
Εγώ απορώ
Ποιος είσαι και γιατί?
Με αγαπάς?
|
||||
6. |
Fygokentros
06:04
|
|||
Προς το θάνατο μπορεί να έχεις στραφεί
Διαφυγή
Για ένα είδωλο που ήταν σ’όλα τέλειο
Από έναν κόσμο
Που η φθορά δίνει ζωή
Για αιώνια ζωή πολλά έχουν γραφτεί
Μα η πηγή, η ανάσα σου
Και όχημα μοναδικό το σώμα σου
Που αν χαραχτεί
Θα ναι του σύμπαντος πληγή
Μέσα στη ζωή πας
Δίχως να χεις διαδρομή
Στον εαυτό σου χάνεσαι
Το μονοπάτι
Δε θα φανεί πριν χαραχτεί
Θυμήσου εκείνη τη στιγμή
Τα βάσανα συγχώρησε γιατί
Η αγάπη
Μας ένωσε σε μια ψυχή
Το ταξίδι μέχρι τέλους να διαβείς
Μη βιαστείς
Στη ζωή σου δώσε όρκο υπομονής
Μεσ' τη σιωπή
Πιάνω τον εαυτό μου να λέει
Πως φοβάται την ομορφιά
|
||||
7. |
Nostalgia
03:46
|
|||
Πηγή της θλίψης μου ο χρόνος
Της νοσταλγίας απύθμενη πνοή
Αχ να ταν ο κόσμος όλος
Μια απέραντη στιγμή
Κι αλλάζουνε τα πρόσωπα
Και χύνονται τα χρώματα
Κι ενώνεται η θάλασσα
Με των βουνών τις ρίζες
Και λησμονώ αγαπημένη
Του έρωτα την πρώτη αυγή
Είναι η μυρωδιά της πρώτης άνοιξης
Τα σωθικά μου που ταράζει
Δε μπόρεσα ποτέ τη σιωπή μου να προτάξω
Πόσο ο έρωτας με την καταστροφή μου μοιάζει
|
||||
8. |
Aionia Epistrofi
03:32
|
|||
9. |
Sterno Kalivi
06:38
|
|||
Θωρείται εκείνο το βουνό
Και το στερνό καλύβι
Εκεί ο πίθος θα αναπαυτεί
Η γη το σώμα θωπεύει
Κι ένα μικρό παιδί κλαίει
Γιατί η χαρά του το πονεί
Το τέλος είναι η αρχή
|
||||
10. |
Peridinisi
06:23
|
|||
11. |
Zoroastres
04:24
|
|||
Κάποτε κάθισε πλάι στον πατέρα του.
Όταν ακόμα φλέγοταν τα σωθικά του, χαλί στα πόδια του στρωμένος ο κόσμος. Κι αυτός βασιλιάς των ονείρων του, έτοιμος να γευτεί τα πάντα.
Όσο αυτή η πηγή ζέσταινε την καρδιά του, δε χωρούσε αμφιβολία.
Υπήρχαν βέβαια φωνές που αμφισβητούσαν τη βασιλεία του.
Μα αυτός δεν ήταν σαν τους άλλους βασιλιάδες, σκοπός του ήταν η Παγκόσμια Αρμονία.
Και αν γύρω του άκουγε φωνές φοβισμένες, πεποιθήσεις που άλλοτε εκφραζόντουσαν με μίσος, άλλοτε με κρυφή φιλαρέσκεια, απόψεις που αποπλανούσαν τη μικρή κοινωνία της γειτονιάς του, και σύντομα εισχωρούσαν στο στόμα των αγνών φίλων του
Όσο αυτή η φλόγα έκαιγε, αυτός ήξερε
Πως μόλις κάποιος καταλάβαινε το σχέδιο του, θα συμφιλιωνόταν μαζί του, το δίχως άλλο
Καθώς όλες οι δυνάμεις της φύσης ήταν υποταγμένες σε αυτόν, ή μήπως αυτός σε εκείνες.
Ήταν περίπου 12 ετών όταν πάσχιζε να λύσει το μυστήριο του θανάτου.
Δε μπορεί ένα σύμπαν που άκουγε τόσο καθαρά τις προσταγές της καρδιάς του να του επιφύλασσε ένα τόσο ζοφερό μέλλον.
Έβαλε κάτω όλα τα μαθηματικά που ήξερε... και κάποια στιγμή να’ τη η λύση.
Φώναξε τον πατέρα του που του μάθαινε όλα τα μυστήρια του σύμπαντος για να του αποκαλύψει περήφανος το μεγάλο μυστικό.
«Αν ο κόσμος πατέρα είναι πεπερασμένος και ο χρόνος άπειρος... τότε θα ζήσουμε άπειρες ζωές, και μάλιστα αυτήν ακριβώς την στιγμή που ζούμε τώρα.. άπειρες φορές και αυτήν.»
|
||||
12. |
||||
Μεσ’την ερημιά
Χάθηκε μικρός
Ο μικρός σοφός
Που’χουμε εντός
Μες στην άβυσσο
Βούτηξε νωρίς
Δώσε μου μια γουλιά να πιω
Για να μπορέσω να σου πω το σ’αγαπώ
Εσύ αν μια φορά με αρνηθείς
Θα είμαι ευθύς
Και θα σου γνέφω με τα χάδια της ψυχής
Και θα υφαίνω μια φωλιά για να με βρεις
Και θα αλλάξω όσα έκανα παλιά
Δεν είναι αργά
Μες στη σιγαλιά
Κλαίει ένα παιδί
Ο μικρός σοφός
Που’χουμε εντός
Βούτηξε βαθιά
Χάθηκε νωρίς
|
Nowruz Thessaloniki, Greece
Lefteris Navrozidis is born in Thessaloniki in 1990. He studied music in Ioannina University, Classic Turkish Music in Yildiz(Istanbul), Modal Music Traditions of Mediterranean, [(Msc, UoM). He is performing as an oud player in music scenes, while working as a music teacher. He is the co-founder of Echotropia workshop, sharing modal music, through popular and folk idioms of the Greek peninsula. ... more
Streaming and Download help
If you like Nowruz, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp